De wereld is door reisbeperkingen niet langer als een dorp, en daar heeft Marijn Keijzer de gevolgen van moeten ondervinden. Zijn bezoek aan de universiteit van Pennsylvania werd onverwachts afgebroken toen het virus zich over de wereld (en naar de Verenigde Staten) verspreidde. Ondanks de teleurstelling om is Marijn ook opgelucht om weg te zijn uit Philadelphia, een stad met een rijke maar roerige geschiedenis. Gelukkig is er nog de ultieme quarantainehobby om het leed te verzachten.

Bureau Keijzer

Half maart, in de week waarin Rutte het thuiswerken aankondigde en Trump de grenzen sloot voor Europeanen, zat ik in Philadelphia. Ik was daar voor een bezoek van vier maanden aan de onderzoeksgroep van Duncan Watts op de universiteit van Pennsylvania. Waar ik dat weekend eigenlijk nog een uitstapje zou maken naar een conferentie in het MIT Media Lab in Boston, werd de hele wereld plotseling opgeschud door het virus. In een mum van tijd sloot de universiteit alle gebouwen, stuurde ze alle studenten weg uit de campus-huisvesting, en schortte ze alle colleges tot nader order op.

In enkele dagen sloeg ook de stemming in de stad om. Philadelphia is een stad die getergd wordt door grote ongelijkheid. Er is veel zichtbare armoede. De straten zijn er bezaaid met afval en de metro’s zitten vol met heroïne-junkies. In 1918 werd de stad van de broederlijke liefde van alle Amerikaanse steden het hardste geraakt door de Spaanse griep. Ze leerden als eerste de les dat een toevallig houden van een groot evenement in een vroeg stadium van een epidemie, gecombineerd met een door armoede in de ban gehouden dichtbevolkte stad, een dodelijke cocktail is. Ook nu houd ik mijn hart vast voor Philadelphia, wat op slechts een uur rijden ligt van epicentrum New York.

Die week, toen in half maart, vloog ik terug naar Nederland. Het bleek een verstandige keuze. De universiteit is daar nog steeds dicht, de ziekenhuizen vol, en mijn hospita meldde mij vorige week dat ze zelf besmet is geraakt. Wat vier bijzondere maanden hadden moeten worden, werd een krappe maand met een onwerkelijk einde. In een paar angstige laatste dagen viel de beslissing om terug te keren mij zwaar. En toch prijs ik me elke dag gelukkig dat ik hier en niet daar ben. Veilig, gezond, en met mijn familie dichtbij op anderhalve – in plaats van zes miljoen meter. 

Aan mijn reis hield ik toch wat mooie dingen over. Ik ontmoette interessante collega’s, leerde de stad een klein beetje kennen, startte een project met wat onderzoekers daar, en bracht een spelcomputer mee. Die laatste helpt me in deze dagen meer dan eens om soms ook even te stoppen met werken. Ik kan het jullie dan ook zeker aanraden om, wanneer de echte wereld met al haar angstige nieuws even te ontmoedigend is, je toevlucht te zoeken bij Mario en zijn vrienden. 

Marijn Keijzer