Begrijp me niet verkeerd. Ik probeer echt zo snel mogelijk af te studeren. Ik doe m’n best om die enorme DUO-schuld (want: zesdejaars student en flink geleend, oei) zoveel mogelijk te beperken. Maar ik kan niet zeggen dat ik hetgeen me na de einddeadline wacht niet doodeng vind. Dat geleende geld van DUO zorgt dan wel voor een schuld, maar er komt in ieder geval elke maand iets op mijn rekening – en ik heb geen idee hoe dat gaat zijn als ik niet meer studeer. Er vanuit gaande dat ik snel een baan heb lijkt wat naïef tegenwoordig, en het vangnet van de bijstand blijkt er niet voor mij te zijn.
Natuurlijk is het niet mijn bedoeling om van een bijstandsuitkering te gaan leven. Ik zorg duizend keer liever voor mijn eigen inkomen, ook al zou ik daarvoor veertig uur per week garnalen moeten pellen. Maar stel nou dat dat niet lukt. Net als ‘echte’ banen liggen ‘bij’banen immers niet echt voor het oprapen, al helemaal niet als je een bijbaan zoekt waarmee je je huur kan betalen. Ik ben er eigenlijk altijd vanuit gegaan dat ik, mocht ik onverhoopt niet in mijn eigen onderhoud kunnen voorzien, een vorm van bijstand zou krijgen. Ook al zou het alleen maar zijn om een klein bijbaaninkomen aan te vullen.
Na wat onderzoek ben ik er echter achtergekomen dat ik een fatale fout heb gemaakt: ik ben gaan samenwonen met mijn vriend. Domme, verliefde gans dat ik ben. Oeps. Sinds september delen we de kamers en huur van een appartement en doen we samen met onze boodschappen. We delen echter niet onze financiën en hebben naast de huur geen gezamenlijke lasten als kinderen, auto’s, verzekeringen en huisdieren. De overgang van ‘bij jou’ en ‘bij mij’ naar ‘bij ons’ was voorlopig wel even genoeg verandering. Bovendien verschilt onze financiële situatie zo sterk – een studiefinanciering en een volledig inkomen – dat daar moeilijk een eerlijke regeling voor te bedenken zou zijn. En eigenlijk ging het er ons alleen om dat we elke avond gezellig bij elkaar in bed konden kruipen.
Nou blijkt dus dat we volgens overheidsinstanties gewoon in categorieën als “gehuwd” vallen, daar we onze boodschappen samen doen en de huur delen. Mocht ik nou (CBS verhoede!) na mijn afstuderen geen manier kunnen vinden om een inkomen te verzorgen, krijg ik als ik het goed begrijp (internet is een verwarrend medium) helemaal niets van de overheid, of in ieder geval een heleboel minder dan wanneer ik alleen zou wonen. Met andere woorden: mijn vriend moet zijn geld maar met mij delen. Los van de vraag of een eenpersoonsinkomen genoeg is voor twee personen, vind ik dat een heel persoonlijke keuze van twee mensen waar de overheid niets mee te maken heeft. Dat we samen onder één dak willen wonen, betekent wat mij betreft niet automatisch dat we ook een gezamenlijke portemonnee aanschaffen. Mag romantiek zonder huishoudboekje ook nog?
Dit geldt binnenkort niet meer alleen voor ‘partners’, maar ook voor ‘huisgenoten’. Staatssecretaris Jetta Klijnsma van de PvdA (VAN DE PVDA!) maakte afgelopen week bekend dat mensen die een huishouden delen straks minder uitkering krijgen. Dit omdat je blijkbaar lagere kosten hebt als je een huis deelt (wat echt leuk zou zijn, trouwens, maar in mijn ervaring ook echt niet waar).
Het sociaal-democratische “eerlijk zullen we alles delen” lijkt veranderd in een gebod: “eerlijk zullen jullie alles delen!”. En dat bevalt me helemaal niet. Ondertussen ga ik maar weer op zoek naar een kamer. Gezellig.
Een column door Anna Herngreen
Bron afbeelding: rtlnieuws